مافیا، از جنس آموزش زبان

مافیا، از جنس آموزش زبان

به تازگی فهمیدم پدیده‌ای به اسم کلاس زبان توی کشور ما خیلی نفوذ کرده و نه‌ تنها نفوذ کرده بلکه به حدی وسیع و دارای پتانسیله که مافیایی براش درست شده، به بزرگی مافیای کنکور. خصوصاً که نسل جدید و پدر و مادرهای جدید به استعدادهای فرزندشون اهمیت بالایی می‌دن و خیلی‌ها رو دیدم که مجبورشون کردن برن کلاس زبان درحالی که توی سنین پایین ایده‌ای هم ندارند چرا دارند اینکارو می‌کنن و عده‌ای هم که دیدند یک سری پدر و مادر که خودشون به این استعداد شگرف نرسیدن می‌خوان بچشون موفق بشه، یه تور به وسعت کل شهرهای ایران پهن کردند که درآمدزایی کنند، شاید کلاس زبان می‌رید یا شاید پدر یا مادری هستید که بچتون رو فرستادید کلاس زبان و احتمالا تا الان آماده‌شدید که این مطلب رو ببندید ولی صبر کنید، به‌ نظرم یه نگاه از بیرون به این ورطه می‌تونه ثابت کنه چرا کلاس زبان ایده خوبی نیست.

ده‌سال، هزاران ساعت، خروارها پول

بیاید یه حساب سرانگشتی کنیم، اکثر بچه‌هایی که می‌شناسم حداقل از سال هفتمشون (دوم راهنمایی نظام قدیم) هفته‌ای ۲ تا ۳ ساعت کلاس می‌رفتند، با حذف کردن یک ماه از سال (برای تعطیلی‌ها و…) حداقل ۴۴ هفته در سال کلاس رفتند و اگه این روند رو تا ۱۸ سالگی (۵ سال بعد) هم ادامه داده باشند، حتی اگه توی اون سن بالاخره بهشون مدرکشون رو بدن، شما یا فرزندتون چیزی حدود ۶۶۰ ساعت (۳×۴۴×۵) کلاس رفتید و با شهریه‌های متغیر، حداقل چند میلیون تومان پول دادید و درنهایت مدرکی بهتون داده می‌شه که بین‌المللی نیست، با خودتون صادق باشید و امتحان کنید. چند ساله که کلاس می‌رید؟

آیا این همه زمانی که گذاشتید با توانایی‌های فعلیتون (ارتباط برقرار کردن، خواندن کتاب‌ها و محتوای انگلیسی و…) هم‌خونی داره؟ آیا می‌تونید مثل یک فرد که زبان مادریش انگلیسی بوده به راحتی انگلیسی حرف بزنید؟ اگر جوابتون به این پاسخ‌ها یک مثبت قاطعه بهتون برای کیفیت کلاس‌هاتون و تلاشتون تبریک می‌گم اما در اکثر مواردی که توی زندگیم دیدم، جواب کسایی که رفتن مثبت نیست، در نهایت حتی اگه از زبان انگلیسی تنفر پیدا نکنید، احتمالا برای حرف زدن درگیر قواعد گرامری بشید و این سرعت و کیفیت ارتباط رو پایین میاره.

مافیا، از جنس آموزش زبان

راه جایگزین؟

کلاس‌های زبان ما در حال حاضر دارند به محصل‌هاشون زبان‌شناسی یاد می‌دن، به عنوان یه سوال صادقانه خوشحال می‌شم توی نظرات جواب بدید

کتاب ادبیات دبیرستان (یا مقطعی که هستید) به شما برای مکالمه روزمره و زندگی کمک کرده؟ آیا وقتی حرف می‌زنید به مکان فعل توی جمله، فعلی که استفاده می‌کنید، مضاف و مضاف‌الیه و آرایه‌هایی که به‌کار می‌برید فکر می‌کنید؟ آیا قبل از اینکه توی دبیرستان با این موارد آشنا بشید، ازشون استفاده نمی‌کردید؟ مشکل کلاس‌های زبان، اتفاقاً همون‌چیزیه که ممکنه توی تبلیغاتشون به عنوان امتیاز مثبت بگویند، آموزش اصولی زبان برخلاف هر مهارت دیگه‌ای کار درستی نیست چون زبان قرار نیست به عنوان یک درس یا مهارت دانشگاهی استفاده بشه، شما زبان می‌خونید و برای زبان بورسیه می‌شید، نه برای اینکه تفاوت فعل‌ها و صفت‌ها رو بدونید بلکه برای مهارتتون توی ارتباط گرفتن با بقیه آدم‌ها.

پس چاره چیه؟ به خودتون اجازه بدید همون شکلی زبان رو یاد بگیرید که زبان مادریتون رو آموختید، به‌جای حفظ کردن واژه‌نامه‌هایی که اکثر واژه‌هاشون هرگز به کارتون نمیاد، روی مکالمه تمرکز کنید، از اینترنت و فیلم‌ها و علایق خودتون استفاده کنید، چه بسا کسانی که با یوتیوب و فیلم‌های موردعلاقه‌شون انگلیسی رو یاد گرفتند و نه با کلاس و کتاب،

اگه به کلاس علاقه دارید، کلاس‌های آموزش مکالمه آنلاین شرکت کنید

اجازه ندید اگه توی دو ترم می‌تونید زبان رو یاد بگیرید، براتون چند سال کشش بدن که پول بیشتری بگیرند، شما برای یادگرفتن مهارت کلاس می‌رید نه برای عذاب خودتون و پولدار کردن جماعت دیگه‌ای که دارن اشتباه کار می‌کنن. اگر هم زیاد کلاس براتون اهمیتی نداره، کتاب داستان، فیلم یا بازی بگیرید و زیرنویس فارسی و انگلیسیش رو فعال کنید یا به عنوان متدی که خود من استفاده کردم، توی محیط‌ های آنلاین با نیتیوها صحبت کنید. زبان‌ها هیچ‌وقت نباید به شکلی که این کلاس‌ها یادشون می‌دن یاد داده بشن.

منبع : ویرگول

نویسنده: محمدحسین معاذالهی 

آموزش آنلاین زبان انگلیسی به صورت آنلاین دراینجا